<< HOME O C C H I A L I W E N N E K E N D O N K
News
For an English version click: news in
New website available on www.keeswennekendonk.nl/brillen
Artikel in Focus Elite Plus
Helder artikel.
Nieuwe modellen
Voor een indruk van nieuwe ontwerpen, klik op gallery via het hoofdmenu:
Oculus
In het juli/augustusnummer van het maandblad Oculus, een professioneel maandblad voor opticiens, een interview van de hand van Theo Peeters. Mogelijk verschijnt dat artikel later op deze site.
Oom Ben
of: hoe ik per ongeluk aan Nederlands buffelhoorn uit de Oostvaardersplassen kwam.
1997.
Tussen exposanten met wandelstokken, meubels en andere voorbeelden van wat allemaal op
duurzame wijze met Nederlands hardhout mogelijk is exposeer ik mijn toen nog uitsluitend houten brilmonturen.
De organisatie 'Houtrijk Nederland' heeft me uitgenodigd op landgoed Sonsbeek in Arnhem.
Drie vitrines vol huisvlijt, en een aantal portretten aan de muur van klanten als Jules Deelder
met mijn ontwerpen.
Een van de geïnteresseerden spreekt me aan.
Of ik alleen brillen van hout maakte.
"Nee," zei ik,"maar je kunt in Nederland zo moeilijk aan hoorn komen". Hij geeft me zijn kaartje. Bing Jap, directeur dit en dat van Staatsbosbeheer. Er gaat mij ineens een
fel lampje branden.
"Zijn de runderen die op uw terrein rondlopen ook van Staatsbosbeheer?" Het antwoord was bevestigend.
Wat doen jullie eigenlijk met zo'n Heckrund eigenlijk als i dood is?". Op deze vraag keek hij me enige tijd peinzend aan, schijnbaar met zichzelf overleggend of i al dan niet een groot geheim met me zou delen. "Nou ja, die gaan naar de slacht", aarzeldeelde hij. -
"En de hoorns, wat gebeurt daarmee?". Na een tijdje kwam het hoge woord eruit.
"Die sparen we voor aan de muur op kantoor, en dergelijke". Ah! Na enig trekken en wringen heb ik van zijn biecht gebruik gemaakt en de belofte losgepeuterd dat hij me zou bellen als er weer eens een koe of stier omviel.
Een half jaar later, in februari, kreeg ik inderdaad telefoon. Of ik meteen kon komen. Stier 'Oom Ben' was op z'n dertiende versleten, of althans voor de zoveelste keer omgevallen waarvan hij de laatste tijd niet meer zonder menselijke hulp van buitenaf overeind kon komen. En nu had hij dan een spuitje gekregen, want het Nederlandse Natuurpubliek kan het niet aanzien als er een dier een natuurlijke dood sterft, vooral niet compleet met aaseters en verrotting. Zodoende was i, na z'n loeiloze euthenasie, in een wagen gehesen en van z'n laatste graasplaats, de Oostvaardersplassen, geheel volgens de richtregels van de Nederlandse Vereniging van Hakkende Mannen naar de noodslachterij in Brummen gebracht, vanwege zondag, als de reguliere abbatoirs gesloten zijn.
En de kop, ja de kop hadden ze, met gevaar voor eigen leven, aan de grove handen van de slachters weten te onthouden. Dit zijn van die lui, die daar naar grootmoeders recept nog maanden soep of zelfgemaakte frikandellen van kunnen brouwen. En de hoorns gaan als jachttrofeeen aan de muur of naar de jachthoornfabriek. Maar ze mochten voor deze ene keer de kop houden als ze 'm er tenminste zelf afsloopten. De slachters grijnsden sardonisch bij de gedachte dat de hoge heren natuurvorsers de handen uit de nog onbebloede mouwen zouden moeten gaan steken.
Dus. Nou, ze waren voor me aan het werk geweest, aan het werk....maar uiteindelijk was de operatie
'Ome Ben' geslaagd. En nu lag de kop, met hoorns en al, in een aanhangwagentje in de vrieskou,
achter de boswachterswoning van boswachter Lievenogen in Lunteren te wachten op die mijnheer
uit Utrecht die er dan brilmonturen van zou gaan zagen.
Of ik in de gelegenheid was de kop even op te komen halen, want je wist maar nooit wanneer het ging dooien. Ja nee, niet alleen de hoorns, wat moesten zij met de kop zonder hoorns? Soep maken, geen denken aan. En bij het abbatoir durfden ze natuurlijk niet terug te komen met een kale kop, ze zien je aankomen. Nee, dat zat er echt niet in! De hele kop!
Het heeft me de volledige inzet van al mijn masseertechnieken gekost om ze zover te krijgen, met veel omzichtigheid alle gevoelige doorliggingsplekken omzeilend, 'want dat aangezien we niet in de carnavalstijd zaten, en ik met de trein zou komen, een onmogelijke situatie voor de teerhartige medepassagier zou creëren, door de gangen lopend met een anderhalvemeterbrede stierekop van oom Ben op mijn schouders.....etc, etc'.
Aldus zat ik 's avonds met twee met de slijpschijf afgezaagde hoorns thuis. Ik vroeg me alleen nog af hoe de binnenhoorn eruit gehaald dienden te worden. Ja, binnenhoorns. Ook nooit van gehoord. Maar de hoorns worden van binnenuit gevoed d.m.v. een doeltreffend fijnaderig systeem van kanalen in kraakbeen. Vandaar ook dat hoorns hol zijn. Niet om uit te drinken. Ze begonnen overigens al lekker naar soep te ruiken. Openzagen en in de pan.
Lekker Ben! Nog bedankt!
Ik heb er zes brillen uitgehaald, en er is nog. En volgens mij is dat duurzaam en ecologisch verantwoord.
Hieronder de eerste: Highlander, bril van Schots Hooglanderhoorn (Oom Ben dus), 1998. Het is nu nog mijn racefietsbril. Hij weegt nog geen twintig gram, inclusief de glazen.
Highlander, bril van Schots Hooglanderhoorn, 1998. Check hier andere brillen op deze site.
Terug naar de hoofdpagina <<
***
Nog meer oud nieuws
Maandag 22 april 2000 zond het NPS-programma Klokhuis om 18.30u tot 18.45u een aflevering speciaal over het onderwerp 'bril'. Hierin een uitgebreide bijdrage van opnames in het atelier van Wennekendonk in Utrecht. Aan bod kwamen een intake-gesprek, waarin de presentatrice Monique de rol van klant op zich neemt, het maakproces in de werkplaats, en de presentatie van de 'Druide'-bril aan opdrachtgever Nicoline Kortbeek
